أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ

«وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِمَا يَقُولُونَ» *

- و قطعاً ما مى‌دانيم كه سينه تو از آنچه مى‏ گويند تنگ مى‌‏شود *

«فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَكُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ» *

- پس با ستايش (حمد) پروردگارت تسبيح گوى و از سجده‏ كنندگان باش *

«وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ» *

- و پروردگارت را پرستش كن تا اينكه مرگ تو فرا رسد *

(الحِجر، 97 تا 99)

***

●- هر دلی، محبوب‌ها و محبوب غایی دارد که شدت محبّتش به اوست و هر چه هست را برای او و در راه رسیدن، وصال و لقای او دوست دارد؛ چنان که فرمود: «وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ - (محبوب غایی) و شدت محبّت مؤمنان، به الله است» (البقره، 165)

●- هر دلی، یاد و سخن از محبوبش را دوست دارد و از بی‌توجهی، غفلت و یا انکار، تکذیب، بدگویی و مسخره نمودن محبوبش، آزرده می‌گردد؛ حتی اگر دنیا و متاعش محبوب غایی کسی باشد، دلش از ذکر خدا و وحدانیت او آزرده می‌گردد و مایل است سخن از او به اتمام برسد و از محبوب‌های خودش سخن به میان آید:

«وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ» (الزّمر، 45)

- هنگامى كه خداوند به يگانگى ياد مى‌شود، دلهاى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند مشمئزّ (و متنفّر) مى‌گردد؛ امّا هنگامى كه از معبودهاى ديگر ياد مى‌شود، آنان خوشحال مى‌شوند!

●- دلی که خداوند سبحان را شناخته، به او ایمان آورده و مُحبّ او گردیده، همدل با رسول الله صلوات الله علیه و آله می‌باشد و بالتبع هر سخنی که دل ایشان را آزار دهد، دل مؤمن را نیز می‌آزارد.

به ویژه امروزه و با امکانات ارتباطی سریع و گسترده چون فضای مجازی، و هجمه و شبیخون گسترده علیه توحید و ایمان مردم و مسلمانی، دل‌های مؤمنین به مراتب آزرده‌تر می‌گردد!

راه‌کار و مداوا

حتی رسول الله صلوات علیه و آله که رحمة للعالمین می‌باشند، نتوانستند و نمی‌توانند که همگان را موحد و مؤمن گردانند، چه رسد به سایر مؤمنان! پس آزردگی دل‌های مؤمنان، از این همه کفر، شرک، نفاق، ضدتبلیغ، تمسخرها و ...، چگونه التیام یابد و حتی برطرف گردد؟!

فرمود: «پروردگارت را با حمدش تسبیح کن و از سجده کنندگان باش»!

بسیاری از مردم و البته تمامی فرشتگان (ملائکة الله)، خداوند متعال را حمد می‌گویند و تسبیح می‌نمایند؛ لذا وقتی «حمد و تسبیح (سبحان الله)» در دل موج می‌زند، آدمی به ملکوت می‌رسد و در ردیف ملائک قرار می‌گیرد، با آنها هم سخن می‌شود و بدیهی است که آرام می‌گیرد و هیچ خوف (ترس) و حزنی (اندوهی) به آن راه نمی‌یابد.

سجده

بندگی، با تکبر منافات دارد. متکبر هرگز خداوند سبحان را بندگی نمی‌کند؛ چنان که ابلیس لعین، به خاطر تکبرش از فرمان سجده تمرّد کرد و برای همیشه ملعون (دور از رحمت الهی) گردید.

همانگونه که سیدة النساء العالمین، حضرت فاطمه زهراء و سایر اهل عصمت علیهم السلام فرمودند: «خداوند سبحان، نماز را برای شکستن تکبر قرار داد» و سجده از ارکان نماز می‌باشد.

«سجده"، بیانگر و نماینگر اوج بندگی و محبّت به خداوند سبحان می‌باشد.

«سجده"، با شکوه‌ترین حالت پرستش و عبادت می‌باشد.

«سجده"، نماینگر غایت شکستن تکبر در برابر او و اوج کمال انسان می‌باشد.

احادیث

در فضیلت و برکات سجده، احادیث بسیاری وجود دارد، از جمله:

پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله:

«إذا أرَدتَ أن يَحشُرَكَ اللّه ُ مَعي فَأطِلِ السُّجودَ بينَ يَدَي اللّه ِ الواحِدِ القَهّارِ» (بحار الأنوار‌: 85/164/12)

- اگر مى‌خواهى خداوند تو را با من محشور فرمايد‌، در پيشگاه خداى واحد قهّار سجده طولانى كن.

امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام:

«أطِيلُوا السُّجودَ، فما مِن عَمَلٍ أشَدَّ على إبليسَ مِن أن يَرَى ابنَ آدَمَ ساجِدا، لأنّهُ اُمِرَ بالسُّجودِ فَعَصى» (الخصال : 616/10)

- سجده را طول دهيد‌؛ زيرا هيچ چيز براى ابليس سخت‌تر و نا خوشايندتر از اين نيست كه فرزند آدم را در حال سجده ببيند‌؛ چرا كه به او فرمان سجده كردن داده شد‌، اما سرپيچى كرد.

حضرت امام صادق علیه السلام:

«عَلَيكُم بِطُولِ الرُّكوُع و السُّجُودِ فَاِنَّ اَحَدَكُم اِذَا اَطَالَ الرُّكُوعَ وَ السُّجُودَ هَتَفَ اِبْلِيسُ مِنْ خَلْفِهِ فَقَالَ يَا وَيلَه اَطَاعَ وَ عَصَيْتُ وَ سَجَدَ وَ اَبَيْتُ»( وسائل الشیعة  ج۶ ص۳۰۶)؛

- بر شما باد به طولانى كردن ركوع و سجود؛ زيرا وقتى كه يكى از شما ركوع و سجده خود را طولانى كند، ابليس از پشت سر او فریاد می‌کشد: «واى بر من، او اطاعت كرد و من عصيان كردم؛ او سجده كرد و إبا نمودم».

اخلاق مؤمن

بنابراین، «اخلاق عملی مؤمن» در اطاعت از فرمان خداوند سبحان در قرآن مجید و نیز تذکرات و آموزه‌های اهل عصمت علیهم السلام که معلمان قرآن کریم و بهترین الگوها و راهنمایان بشر به سوی رشد، کمال، قرب و سعادت می‌باشند، چنین است که نه تنها در نماز عجله‌ای برای سر برداشتن از سجده ندارد، بلکه پس از اتمام نماز نیز سجدۀ شکر را به جای می‌آورد که خداوند منّان به او اجازه و توفیق اقامۀ نماز را داده است.

مؤمنی که دوستدار (مُحبّ) خداوند متعال می‌باشد، در غیر نماز نیز دلش به یاد خداست و مایل و مشتاق به قرار گرفتن در محضر و بندگی اوست، پس بهترین حالت را که همان سجده است، برمی گزیند و در حال سجده، با خدایش راز و نیاز می‌نماید.

بدیهی است که ما نمی‌توانیم مانند دسته‌ای از فرشتگان، دائم در حال سجده باشیم و چنین کاری هم از ما خواسته نشده است و باید به سایر امور نیز طبق تکالیف بپردازیم؛ اما باید هر لحظۀ مناسب برای سجده را غنیمت بشماریم، در سجده حمد و تسبیح بگوییم و سپس سر برداریم و به امور دیگر بپردازیم.

مؤمن، قدر و عظمت، آثار و برکات سجده را می‌داند و بسیار سجده می‌کند.

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم؛

وَ الحَمدُ لله ربِّ العالَمین؛

والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

 

 

کلمات کلیدی:  اخلاق   سوره حجر   عبادت