بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

سلام به محضر شریف امام زمان علیه السلام و سلام خدمت شما بزرگواران؛

«به ما آموزش داده‌اند که تا کار درست و خوبی در عبادت خدا انجام می‌دهیم، خود را بزرگ شده ببینیم و از آن بزرگ، درخواست‌های بزرگ نماییم.»

انسان به خودی خود چیزی نیست، بزرگی، مقام و درجه‌ای ندارد؛ اگر رشد نکند، حیوان و بلکه پست‌تر (كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ) نیز می‌شود؛ اما هر چقدر که ایمانش مستحکم و تقویت شود و عمل صالح انجام دهد، به همان مقدار رشد می‌کند، بزرگ و بزرگوار (مکرّم) و قوی و غیر قابل نفوذ و غلبه (عزیز) می‌گردد.

ارتباط و اتصال به رحمت واسعۀ الهی، پیامبر اکرم و اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین و قرآن کریم، سبب می‌گردد تا انسان همانند یک قطرۀ کم ارزش که به اقیانوس وصل می‌شود، دیگر قطره نباشد، بلکه اقیانوس باشد.

بنابراین، ایمان و عمل صالح، انسان را بزرگ می‌کند، اما مهم این است که آدمی نیز خودش را بزرگ ببیند؛ البته مقصود این نیست که در مقابل خداوند سبحان و یا بندگان او تکبر کند، این که از جهل و کوچکی می‌باشد؛ بلکه بداند حالا نزد خداوند متعال، بسیار ارزشمند شده است.

در تعالیم اسلامی، به ما یاد داده‌اند که هر گاه با ایمان، عمل صالحی انجام دادید، قدر نعمت خدا در رشد خودتان را بدانید، خود را بزرگ شده ببینید و بزرگترین حاجات را از خداوند کریم بخواهید.

●- در قرآن کریم فرمود: «إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبَادِي يَقُولُونَ» در میان بندگان کسانی بودند (و هستند) که می‌گفتند:» خب چه می‌گفتند؟ دو کلمه: «رَبَّنَا آمَنَّا - ای پروردگار ما، ما ایمان آوردیم»، اما به خاطر همین توفیق، سریعاً یک حاجت بزرگ می‌خواستند: «فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ - پس هم بر ما ببخشای و هم پوشش بده، ما را مشمول رحمت (وجود بخشی) خود قرار بده و تو بهترین رحم کنندگان (بخشایشگران) هستی» (المؤمنون، 109)

●- همین که انسان متوجه خدا می‌شود، یک «یا الله، اللّهم، یا یک ربّنا» می‌گوید، به مقام و درجه‌ای بسیار والا می‌رسد، دارد مستقیم با خدا حرف می‌زند، فوری پاسخ داده می‌شود: «لبیک عَبدی»، بگو بندۀ من، با من چکار داشتی که صدایم کردی؟ پس باید خودش را در این مقام و جایگاه ببیند و ابتدا بزرگترین‌ها را بخواهد؛ فرمود:

«وَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ» (البقره، 201)

- و برخى از آنان مى‌گويند: «پروردگارا در اين دنيا به ما نيكى و در آخرت [نيز] نيكى عطا كن و ما را از عذاب آتش [دور] نگه دار.»

●- دو رکعت نماز صبح را اقامه کردی؛ آیا خیلی کار مهمی انجام دادی؟! بله، البته که توفیق بزرگی به تو داده شده و کار بزرگی انجام دادی، خداوند سبحان را طبق فرمان خودش عبادت کردی، با او مستقیم سخن گفتی، به معراج رفتی! پس باید خودت را ارزشمند بدانی و بیشترین‌ها را بخواهی، لذا در دعای پس از نماز صبح می‌گویی:

«اَلْلَّهُمَّ أدخِلّني في كُلِّ خَيْرٍ أَدْخَلْتَ فيه مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّدٍ وَأَخْرجْني مِنْ كُلِّ سُوءٍ أخْرَجْتَ مِنْهُ مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّدٍ‌، وَصَلَّى اَلله على مُحَمَّدٍ وَآلَ مُحَمَّدٍ‌.»

- بار الها! وارد کن مرا به تمامی خیرهایی که محمد و آل محمد (ص) را به آن وارد کردی؛ و خارج ساز مرا از تمامی بدی‌هایی که محمد و آل محمد (ص) را از آنها خارج ساختی، و صلوات خدا بر محمد و آل محمد.

یعنی خودت را هم سطح محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین نمی‌دانی، اما در یک صف می‌بینی، پس هر چه به آنها داده شده را برای خودت هم می‌خواهی!

●- توفیقی دست می‌دهد و زیارت عاشورا می‌خوانی؛ یعنی چند دقیقه‌ای در محضر شریف سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام قرار می‌گیری و اعلام مواضعی به حق می‌کنی؛ خُب خیلی بزرگ می‌شوی و باید سریعاً بزرگترین‌ها را برای خودت بخواهی؛ و البته وقتی بزرگترین‌ها را برای خودت خواستی، می‌فهمی که قابلیت رسیدنش را داری، پس در آن جهت حرکت می‌کنی تا برسی؛ یعنی دعای بزرگ، تو را بزرگتر می‌کند. در زیارت عاشورا می‌گویی:

«فَأَسْأَلُ اللّٰهَ الَّذِي أَكْرَمَنِي بِمَعْرِفَتِكُمْ، وَمَعْرِفَةِ أَوْلِيَائِكُمْ، وَرَزَقَنِي الْبَراءَةَ مِنْ أَعْدائِكُمْ، أَنْ يَجْعَلَنِي مَعَكُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَأَنْ يُثَبِّتَ لِي عِنْدَكُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَأَسْأَلُهُ أَنْ يُبَلِّغَنِي الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ، وَأَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثارِي مَعَ إِمامٍ هُدىً ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْكُمْ» (زیارت عاشورا)

- پس من از خدا، که مرا به خاطر معرفت و شناخت شما و حقانیت شما بزرگوار نمود (نه این که بنماید، بلکه نمود) و برائت از دشمنان شما را روزی من نمود، می‌خواهم: «مرا در دنیا و آخرت کنار شما قرار دهد، و قدم صدق مرا نزد شما در دنیا و آخرت، محکم و ثابت گرداند، (نلغزم، این طرف و آن طرف نروم)؛ و از خدا می‌خواهم که مرا به مقام محمود شما نزد خودش برساند، و خونخواهی شما را در رکاب امام هدایت کننده، ظاهر، ناطق و به حق که از شماست (یعنی سربازی امام زمان علیه السلام)، روزی من گرداند.

ببینید به خاطر خواندن زیارت عاشورا، چه خواستید؟ رسیدن به مقام محمود اهل عصمت علیهم السلام، در نزد خداوند سبحان!

●- «صادق بودن»، یعنی راستگو و درستکار بودن که یک ارزش فوق العاده است و انسان را بزرگ می‌کند، اما با «تصدیق نمودن» که آن نیز از ضروریات بزرگ شدن است، متفاوت است که ان شاء الله در بحث دیگری توضیح خواهیم داد. خداوند متعال در توصیف بندگان مسلمان و مؤمنش، در یک آیه، به هر دو متذکر گردید؛ فرمود: «وَالصَّادِقِينَ وَالصَّادِقَاتِ - مردها و زن‌های صادق» و «وَالْمُتَصَدِّقِينَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ - مردها و زن‌های تصدیق کننده» (الأحزاب، 35)

پس، تصدیق حق، چه به زبان و چه در عمل، هم واجب است و هم انسان را بسیار بزرگ می‌کند، لذا جا دارد که تا حقی را تصدیق کردی، بزرگترین‌ها را نیز بخواهی. قرائت آیات قرآن به هر مقداری که به پایان می‌رسد، می‌گویی: «صَدَقَ اللَّهُ الْعَلِيُّ الْعَظِيم»، یعنی راستی و درستی کلام خدا را تصدیق می‌کنی، البته او نیازی به تصدیق تو ندارد، بلکه می‌گویی من به این درجه رسیدم که قرآن کریم را تصدیق می‌کنم، و همین تصدیق تو را به مقامی می‌رساند که می‌توانی دعا کنی و بهترین‌ها را بخواهی!

●- دقت کنیم که در زیارت حضرت صدیقۀ کبری، سیدة النساء، فاطمة الزهراء علیها السلام، چه می‌گوییم و متقابلاً چه توقع بزرگی برای خودمان داریم. می‌گوییم:

«وَزَعَمْنا أَنَّا لَكِ أَوْلِياءٌ وَ مُصَدِّقُونَ» - (یا فاطمة الزهراء!) گمان ما و باور ما بر این است که دوستداران و یاران شما هستیم و شما را تصدیق می‌کنیم.

«فَإِنَّا نَسْأَلُكِ إِنْ كُنَّا صَدَّقْنَاكِ إِلَّا أَلْحَقْتِنَا بِتَصْدِيقِنَا لَهُمَا بِالْبُشْرَى لِنُبَشِّرَ أَنْفُسَنَا بِأَنَّا قَدْ طَهُرْنَا بِوَلَايَتِكِ» لذا از تو درخواست می‏كنيم كه اگر ما واقعاً تو را تصديق نموده‏ايم، ما را به خاطر اين تصديق‌مان، به پدر بزرگوارت و جانشينش ملحق نمايی، تا ما به خود مژده دهيم كه حقيقتا به ولايت تو پاكيزه گشته‌ايم.

دقت کنیم که می‌خواهیم به خاطر همین تصدیقِ مقام، مرتبه، حقانیت و مظلومیت ایشان، ما را به پیامبر اعظم و امیرالمؤمنین علیهما السلام محلق گرداند و به درجه‌ای از اطمینان برساند که خودمان به خودمان مژده دهیم که به ولایت ایشان پاک شده‌ایم!

●- پس عزیزان! باید قدر ایمان و عمل صالح را بدانیم، باید قدر خودمان با ایمان و عمل صالح را نیز بدانیم، بفهمیم که با هر درجه از تقویت ایمان و هر عمل صالحی، درجات ما بالاتر می‌رود، مقرب‌تر می‌شویم، کریم و مکرّم، یعنی بزرگوار و بزرگوار شده می‌گردیم، و جا دارد که بهترین‌ها و بزرگترین‌ها را برای دنیا و آخرت خود بخواهیم؛ که هر کس خود را به واسطۀ ایمان و عمل صالحی که انجام داده، رشد یافته و بزرگ شده نبیند و بهترین‌ها را نخواند، ناشکری و یا خدایی ناکرده تکبر نیز نموده است!

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم؛      

وَ الحَمدُ لله ربِّ العالَمین؛

والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

 

 

کلمات کلیدی:  صوتی   عبادت