ایکس – شبهه: چه اصراری هست که بخشش لایزال الهی را منکر شویم؟ و البته که ناامیدی از رحمت واسعه او، خود مانع بزرگی برای قرار گرفتن در سایه رحمت الهی می‌باشد. لذا به بندگان گنهکارش که مکرر در حق خود ظلم و اسراف کرده‌اند فرمود، شما از رحمت من نا امید نشوید، من که غفور و رحیم هستم، همه گناهان را یک جا می‌بخشم:

«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزمر، 53)

ترجمه: بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زياده‏روى روا داشته‏ايد از رحمت‏خدا نوميد مشويد در حقيقت‏ خدا همه گناهان را مى‏آمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است.

الف – محبت خداوند منّان حتی به بندگان کافر و معصیت‌کارش بسیار بیش از آن است که قابل تصور و توصیف باشد، منتهی فرمود که «من در پس پرده‌ی ظنّ مردم هستم»، یعنی مهم این است که چگونه مرا می‌شناسی و نگاهت به من چیست؟ بدیهی است کسی که خدا را غفور، رحمان و رحیم نمی‌شناسد، خود را از قابلیت قرار گرفتن در غفران و رحمت الهی محروم می‌نماید. کسی که باور نمی‌کند مشکلش هر چه باشد، برآوردن آن برای خدا سهل است و توکل و امید ندارد، مشکلش نیز حل نمی‌شود و ... .

ب – اگر قرار باشد که باب توبه (بازگشت) باز نباشد، نه تنها با بزرگی و کرامت حق تعالی منافات دارد، بلکه هر کسی با اولین گناه، تمامی امیدهایش را برای اصلاح و رشد از دست می‌دهد و لازم می‌آید که با همان گناه اول، مؤاخذه و مجازات گردد. یکی از اسامی خدا «تواب» است، یعنی بسیار بازگشت کننده. یعنی هر چه به خاطر معاصی نظر لطف و رحمت را برگردانده باشد، باز دوباره و دوباره روی و نظر رحمتش را به بنده‌اش و به ویژه بنده‌ی گناهکار و تائبش بر می‌گرداند.

ج  – بدیهی است کسی که تصمیم می‌گیرد روزی یا روزهایی از ماه رجب را روزه بگیرد، هدفش رژیم لاغری و یا چرتکه‌ی خشک انداختن با خدا نیست، بلکه قصد او تقرب به خداست، لذا در نماز یا روزه نیت «قربة الی الله» می‌نماید؛ همین توجه و نیت قرب که خودش عین توبه و پاک کننده است و سبب بخشش گناهان گذشته می‌شود. چنان چه می‌فرماید: اسلام پاک کننده است. یعنی بنده با تمامی کفر و شرکش و اعمال خلافش، همین که به اسلام روی می‌آورد، پاک می‌شود.

د – قاعده بر این است که عامل به روزه ماه رجب که امری مستحبی است، لابد به انجام واجبات و ترک محرمات قائل و عامل می‌باشد و البته که ممکن است گناهان بسیاری را نیز مرتکب شده باشد، لذا این توجه به خدا، به عبادت، به ماه رجب، به روزه ماه رجب و ...، سبب بخشش آن گناهان می‌شود.

پس معنا و مقصود حدیث این نیست که هر کسی هر چقدر دلش می خواهد گناه کند، در ضمن یک روز را نیز روزه بگیرد، آن وقت بهشت بر او واجب می‌شود. خیر. بلکه منظور این است که هر کس هر چقدر گناه هم که کرده باشد، این ماه، فرصت مناسبی است که برگردد، استغفار کند، توبه کند، انابه کند، تصمیم به ترک گناه بگیرد، بیشتر متوجه معبود و محبوبش گردد، از إله‌های کاذب درونی (نفس اماره و وسوسه‌های شیطانی) و نیز إله‌ها و طواغیت بیرونی، به سوی الله جلّ جلاله روی برگرداند، از یاغی‌گری خود شرمنده باشد، تصمیم به اصلاح بگیرد و بداند که خدا ارحم الراحمین است و همه گناهانش را می‌بخشد، لذا طبعاً بهشت بر او واجب می‌گردد.

مضافاً بر این که «یوجب» در اصل یعنی «ایجاب» است. لذا می‌فرماید روزه در ماه رجب، بهشت را ایجاب می‌کند و یا به تعبیری دیگر: از موجبات بهشت، روزه‌ی در ایام ماه رجب است.

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   رجب