سالروز میلاد حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام، مبارک

پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله:

«اِنَّ الناسَ لَو اِجْتَمعُوا عَلي حُبِّ عَلي لَما خَلَقَ اللهُ النّارَ» (بحار الانوار، ج 39، ص 248)

- اگر همه مردم بر (گِرد) محبت علی عليه السّلام جمع می‌شدند، خداوند آتش (جهنم) را نمی‌آفريد.

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:

«وَ إنّ حُبَّنا لَیُساقِطُ الذُّنُوبَ مِنْ بَنی آدَم، کَما یُساقِطُ الرّیحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ» (کلمه الامام حسن ج7ص25)

- همانا محبّت و دوستی با ما (اهل بیت رسول الله صلی الله علیه وآله) سبب ریزش گناهان [از نامه اعمال] فرزندان آدم (همگان) می‌شود، همان طوری که وزش باد، برگ درختان را می‌ریزد.

شرح بیشتر

بی‌تردید، گام نخست، شناخت [معرفت] است؛ تا آدمی کسی یا چیزی را نشناسد، نه از آن خوشش می‌آید و نه از آن بدش می‌آید - نه آنها دوست یا مفید می‌نداند و دشمن یا مضرّ تلقی می‌نماید. اما، نکتۀ مهم این است که اولاً شناخت همه چیز نیست و ثانیاً همین شناخت نیز برای ایجاد «حبّ و بغض»، «دوست و دشمن داشتن» یا همان «تولی و تبری» می‌باشد.

آدمی در طول زندگی، افراد بسیاری را می‌شناسد، با چیزها یا کارهای گوناگونی آشنا می‌شود، علوم بسیار کسب می‌نماید، اما در نهایت، به دنبال کسی یا چیزی می‌رود که دوستش دارد، نه آن چه که می‌شناسد.

محبّت

اگر بدانیم و البته توجه داشته باشیم که «محبّت»، ریشه و اصل همه چیز است؛ این محبّت است که انگیزه و حرکت می‌دهد؛ این محبّت است که به آدمی شکل می‌دهد و بالاخره آن که هدف و مقصود نیز رسیدن به محبوب می‌باشد، بیشتر در اتخاذ محبوب‌ها و دل‌بستن‌ها دقت می‌نماییم.

خداوند سبحان، ما را مُحبّ و عاشق خودش آفریده است، چنان که همگان عاشق کمال محض می‌باشند و هستی و کمال محض فقط اوست؛ اما می‌فرماید: برخی دیگران را به جای من می‌گذارند و این محبّت و عشق را به آنان اختصاص می‌دهند؛ اما محبوب غایی مؤمنان، منم و هر چیزی یا هر کسی را برای من و در راه من دوست می‌دارند:

«وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ ...» (البقره، 165)

- و برخی از مردم، به غیر از خدا را همانند او می‌گیرند، آنها را دوست دارند، مانند دوست داشتن خدا؛ شدت محبّت [محبوب غایی] مؤمنان، خداوند است.

به بندگان مؤمنش فرمود: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ ... - اى كسانى كه ايمان آورده‏‌ايد هر كس از شما از دين خود برگردد به زودى خدا گروهى [ديگر] را مى ‏آورد كه آنان را دوست مى‌دارد و آنان [نيز] او را دوست دارند ...» (المائدة، 54)

فرمود: نه تنها اطاعت و تبعیت باید از محبّت باشد و اگر محبّتی هست، باید تبعیت هم باشد، بلکه این محبت متقابل خداوند منّان است که سبب مغفرت او می‌گردد:

«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ» (آل عمران، 31)

- بگو اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشايد و خداوند آمرزندۀ رحیم است.

هم چنین فرمود که علّت و سبب اصلی تمامی انحرافات، گناهان و خطاها، محبّت متاع دنیا، خواستنی‌ها و مشتهیات (شهوات) دنیوی است، چنان که می‌دانیم هیچ کس برای آخرت، مرتکب گناه نمی‌شود.

«إِنَّ هَؤُلَاءِ يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا» (الإنسان، 27)

- اينان دنياى زودگذر را دوست دارند و روزى گرانبار را [به غفلت] پشت‏ سر مى‌افكنند.

چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند:

«حُبُّ اَلدُّنْيَا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ وَ مِفْتَاحُ كُلِّ سَيِّئَةٍ وَ سَبَبُ إِحْبَاطِ كُلِّ حَسَنَةٍ» (إرشاد القلوب / ترجمه رضایی، ج ۱،  ص ۵۱)

- دوستى دنيا سررشتۀ تمام گناهان است و كليد تمام بديهاست و سبب تباه شدن هر خوبى باشد.

محبّت و وصل

حُکما می‌گویند: «مُحبّ، مایل به لقا و وصال محبوب است» و این حقیقتی غیر قابل انکار یا حتی تردید می‌باشد.

به تلاش مردمان [اعم از مؤمن یا کافر] بنگریم، چه می‌کنند؟! هر کسی مایل است و تلاش می‌کند تا به آن چه دوست دارد، برسد.

بنابراین، «محبّت» از همان آغازش سبب «وصل» می‌شود. «صلاة، صلوات، صله و ...»، همه برای اتصال به رحمت واسعۀ الهی می‌باشند، برخی نیز از هم اکنون به آتش جهنم وصل می‌شوند: «جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَهَا فَبِئْسَ الْمِهَادُ - به جهنم وصل می‌شوند (درمى ‏آيند) و چه بد آرامگاهى است» (ص، 56).

●- محبّت به رسول الله و اهل بیت ایشان صلوات الله علیهم اجمعین، سبب اتصال به ایشان می‌گردد؛ فرمود: تمام رحمت من و فرشتگان واسطۀ رحمتم، به ایشان متصل شده است «يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ»؛ شما نیز برای اتصال به رحمت واسعۀ من، به ایشان وصل شوید «صَلُّوا عَلَيْهِ»؛ این صلواتی که می‌فرستیم، اذعان و بیان اتصال قلبی به زبان و دعا برای ایشان می‌باشد.

●- در قرآن کریم فرمود که بگو: «اجر (نتیجه و پاداش) رسالت من، مودّت اهل بیت من است»، یعنی ابتدا باید آنها بشناسید، سپس دوست داشته باشید و سپس این محبّت قلبی را ظاهر نمایید. مودّت، ظهور و بروز محبّت است.

●- بنابراین، محبّت اهل بیت علیهم السلام، سبب اتصال به ایشان می‌گردد، مانند اتصال یک قطره، به اقیانوس بی‌کران. لذا چون جایگاه ایشان، مقام قرب الهی (مقام محمود) در بهشت ابد می‌باشد، متصل به ایشان نیز همراه خواهد بود و چون ورود به بهشت، مستلزم پاکی می‌باشد، خداوند سبحان تمامی گناهان محبّان را می‌بخشد.؛ لذا فرمودند: « محبّت و دوستی با ما (اهل بیت رسول الله صلی الله علیه وآله) سبب ریزش تمامی گناهان [از نامه اعمال] فرزندان آدم (همگان) می‌شود».

پیامبر اعظم صلوات الله علیه و آله فرموده‌اند: «هر کسی که ما را دوست داشته باشد روز قیامت با ما خواهد بود؛ و اگر انسان سنگی را دوست داشته باشد، خدا او را با همان سنگ محشور خواهد کرد» (شیخ صدوق، الامالی، ص۲۱۰).

 

www.x-shobhe.ir

www.x-shobhe.com

www.313110.ir

 

 

کلمات کلیدی:  حدیث امروز