اعوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ

 

«قُلْ إِنِّي نُهِيتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَمَّا جَاءَنِيَ الْبَيِّنَاتُ مِنْ رَبِّي وَأُمِرْتُ أَنْ أُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ» (غافر، 66)

- بگو: من نهی شده‌ام از اینکه معبودانی که شما به جای خدا می‌پرستید، بپرستم؛ زیرا از جانب پروردگارم برای من دلایل روشن [بر حقّانیّت توحید] آمده است و مأمورم که فقط تسلیم [فرمان ها و احکام] پروردگار جهانیان باشم.

شرح بیشتر

«قُل - بگو»، امر به «گفتن» می‌باشد که در آیات متعددی به آن امر شده‌ایم.

شاید بسیاری به اهمیّت، ارزش و اثر «گفتن»، توجه ننموده باشند، اما دقت نماییم که هر هدایت و هر انحرافی، با «گفتن» آغاز می‌گردد و شکل می‌گیرد؛ چنان که قرآن مجید، کلام الله است که توسط پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، بیان و ابلاغ شده است و کفار نیز با سخن و «گفتن»، مردمان را به انحراف می‌کشانند!

«گفتن»، جوانب گوناگونی دارد. گاهی آدمی نسبت به چیزی هیچ آگاهی و سلطه‌ای ندارد و نمی‌تواند کاری انجام دهد؛ مانند این که از دل دیگران خبر ندارد و وسواس‌ها و خناس‌ها را نمی‌شناسد و یا از شرّ آن چه خلق شده، آگاهی ندارد؛ در اینجا می‌فرماید: «تنها راه چاره، گفتن است»؛ بگو: «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ - بگو پناه می‌برم به پروردگار مردم» (الناس، 1 تا آخر)؛ یا می‌فرماید: «وَقُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ - و بگو پروردگارا من از وسوسه‌های شياطين (جنّ و انس) به تو پناه می‏برم»؛ اما در بیشتر موارد، امر به «گفتن»، امر به «اعلام مواضع» می‌باشد؛ چرا که جایگاه هر کسی، با «اعلام مواضعش» آشکار می‌گردد - تأییدها و تکذیب‌ها - موافقت‌ها و مخالفت‌ها - همسویی‌ها و ضدیت‌ها - و بالاخره اهداف و سیاست‌ها، و خط‌کشی‌ها، همه با «اعلام مواضع» روشن می‌شود.

دعوت کفار، مشرکان، ظالمان، جنایتکاران و فاسدان، همیشه این بوده و هست که در جبهۀ آنان قرار گیریم، خدایان آنها را بپرستیم، چه بُت‌های سنگی باشند، یا طاغوت‌های زمان و یا هواهای نفسانی؛ و البته این دعوت، فقط شفاهی و تبلیغاتی نیست، بلکه با ترفندهای گوناگونی القا می‌شوند و با قدرت و زور تحمیل می‌گردند.

خداوند متعال می‌فرماید: «در مقابل آنان موضع‌گیری نمایید و مواضع خود را بسیار شفاف و قاطع بیان نمایید و بگویید که از پرستش خدایان شما، نهی شده‌ایم».

نکتۀ مهم این است که به خودتان، به دیگران و به کفار، اعلام نمایید که این «نهی»، مبتنی بر دلایل عقلی و بیّنه‌های بسیار روشنی است که از جانب خداوند سبحان به ما ایفاد شده است و ما باید مواضعی عاقلانه اتخاذ کنیم، نه این که تابع هوای نفس شما، اهداف و منافع شما و خواسته‌های شما باشیم که همه بی‌منطق و بی‌دلیل عقلی می‌باشد.

به روشنی و با قاطعیت بگویید که «ما امر شده‌ایم و مأموریم که تسلیم امر خدا باشیم (مسلمان باشیم)، نه تسلیم شما و اربابانتان!

اخلاق [موضع‌گیری نظری و عملی] انسان مؤمن این است که در خداپرستی (توحید) و مسلمانی، با کسی تعارف ندارد؛ همانگونه که کفار با قاطعیت و حتی افتخار، به کفر خود اذعان می‌نمایند و مواضع خود را اعلام می‌دارند؛ مؤمن نیز با صراحت، شفافیت، قاطعیت و البته بصیرت، مواضع خود در برابر خداوند سبحان و نیز کفار را بیان می‌دارد.

دستور به اعلام صریح مواضع، در آیات متعددی ابلاغ شده است، مانند:

 «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ * اللَّهُ الصَّمَدُ * لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ * وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ» (التوحید/الاخلاص)

- بگو: خداوند يكتا و يگانه است * خداوندی است كه همه نيازمندان قصد او می‏كنند * نزاد و زاده نشد * و برای او هرگز شبيه و مانندی نبوده است.

سورۀ کافرون، از اول تا به آخر، اعلام مواضع مقابل کفار است؛ یا فرمود:

«قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ * وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ» (الزّمر، 12)

- بگو: من مامورم (امر شده‌ام) كه خدا را پرستش كنم در حالی كه دينم را برای او خالص نمايم * و مامورم كه نخستين مسلمان باشم (در مسلمانی، اول باشم).

«قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ * لَا شَرِيكَ لَهُ وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» (الأنعام، 162 و 163)

- بگو: نماز و تمام عبادات من و زندگی و مرگ من، همه برای خداوند پروردگار جهانيان است * شريكی برای او نيست، و به همين دستور يافته‏‌ام، و من نخستين مسلمانم.

«قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ دِينِي فَلَا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ» (یونس علیه السلام، 104)

- بگو ای مردم! اگر در عقيده من شك داريد، من كسانی را كه جز خدا می‏پرستيد نمی‏پرستم، تنها خداوندی را پرستش می‏كنم كه شما را می‏ميراند و من ماءمورم (امر شده‌ام) كه از مؤ منان باشم.

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم؛

وَ الحَمدُ لله ربِّ العالَمین؛

والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

 

 

کلمات کلیدی:  اخلاق   سوره غافر