أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيطَانِ الرَّجِيمِ

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ

مقدمه:

بسیاری گمان می‌دارند که لابد جهان بشریت را با این گستردگی و تنوع دینی، فرهنگی، نژادی، ملّی و حکومتی، مجموعه‌های گسترده‌ای نظام می‌دهند و اداره می‌کنند که در رأس آنها دولت‌ها، مجالس، احزاب و در نهایت چند سرمایه‌دار کلان می‌باشند؛ ظاهر نیز همین را نشان می‌دهد، اما واقع این است که اینها همه، به اضافۀ نظریه‌پردازان، اساتید دانشگاه‌ها و ...، همه کارگزاران می‌باشند!

سازماندهی و ادارۀ جهان و پیشبرد آن به سوی اهداف کلان، باید به صورت هرمی و از بالا به پایین باشد - امور گوناگون باید دسته‌بندی شوند و هر دسته، در مالکیت، اختیار و مدیریت یک عدۀ معدودی از عناصر اصلی قرار گیرد؛ و گرنه بروز تضاد، تزاحم، اختلاف و تفرقه حتمی می‌باشد.

به عنوان مثال: مواد خوراکی و مصرفی مردم، باید در اختیار چند شرکت محدود باشند - نیروی نظامی، بانک‌ها و رسانه‌ها و ... نیز همین‌طور، چنان که پزشکی، داروسازی، گردشگری و ... نیز تقسیم شده است.

مالکیت رسانه‌های امریکایی

بدون فرافکنی، تبلیغ و حتی تحمیل فرهنگی واحد؛ و جهت دادن به اذهان عمومی با اخبار و گزارشاتی واحد، و مشغول نمودن آنها به جریانات، جوّها و حتی سرگرمی‌های واحد، نمی‌توان حتی به «حکومت واحد جهانی» نزدیک شد؛ چه رسد به تحقق آن!

در گذشته‌ای نه چندان دور، تأسیس رسانه [اعم از شبکه‌های رادیویی، تلویزیونی، خبری و …]، هیچ محدودیتی به جز آن چه در ظاهر قوانین ذکر شده بود نداشت و در کشورهایی چون امریکا که به ظاهر ادعای لیبرال دموکراسی دارد و از سرمایه‌ی بیشتری برخوردار می‌باشد، هر سرمایه‌دار و سیاستمداری که به رسانه علاقه داشت، می‌توانست وارد این عرصه شود.

اما، جهانی‌سازی و حکومت واحد جهانی، نه این نوع از لیبرال دموکراسی را بر می‌تابد و نه با چنین تعدد و تفاوت‌های رسانه‌ای، می‌تواند حکومت واحدی به میدان آورد. از این رو، راکفلر، بزرگ‌ترین سرمایه‌دار قرن، که خود مؤسس «کمیسیون سه جانبه» جهت کنترل جهان می‌باشد، یک سال پس از سازماندهی رسمی این کمیسیون، یعنی در سال ۱۹۹۱، در جلسه می‌گوید:

«ما از واشنگتن پست، نیویورک تایمز، مجله تایم و سایر انتشارات بزرگی که تقریقاً ۴۰ سال حضور رسانه‌ای داشتند متشکریم، و مدیران آنها نزد ما محترمند، اما کار در حال حاضر بسیار پیچیده است، چرا که به سمت یک دولت جهانی و حاکمیت فراملی نخبگان و جهان معنوی بانکداران می‌رویم».

در سال ۱۹۸۳، بیش از ۹۰ درصد از رسانه‌های امریکایی، در اختیار بیش از ۵۰ شرکت بزرگ و کوچک و مدیران آنها بود. بدیهی است که امریکا نمی‌توانست و نمی‌خواست که این رسانه‌ها را به روش دیکتاتوری آشکار تعطیل یا تصاحب کند، لذا ابتدا سازمان دیده‌بان حقوق بشر را وارد عرصه کرد و برخی از این رسانه‌ها به تعطیلی کشانده شد. سازمانی که به سرعت، به سگ دست‌آموز دولت موسوم گردید؛ چنان که منتقدان گفته‌اند:

)This instead of behaving as the Watchdog of Democracy, the media has become the Lapdog of government   (

«‌این رسانه‌ها به جای اینکه به عنوان نگهبان دموکراسی رفتار کنند، به سگ دست‌آموز حکومت تبدیل شده‌اند.‌»

پس از نقش‌آفرینی حقوق بشر و سایر قوانین در به تعطیلی کشاندن بسیاری از رسانه‌های کوچک‌تر و آزاد، خرید مردان کوچک توسط مردان بزرگ و شرکت‌های کوچک، توسط شرکت‌های بزرگ و رسانه‌های کوچک توسط رسانه‌های بزرگ در دستور کار قرار گرفت، تا جایی که در سال ۲۰۱۱، مالکیت و کنترل بیش از ۹۰ درصد رسانه‌ها، در اختیار فقط شش شرکت قرار گرفت.

این شش کمپانی بزرگ عبارتند از:

GE – که همان شرکت بزرگ صنعتی جنرال الکتریک می‌باشد که به حسب ظاهر سنخیتی با کار رسانه‌ای ندارد! شرکت‌های بزرگ رسانه‌ای، چون:

Comcost – NBC – Universal Pictures – Focus Features و ده‌ها شرکت بزرگ و کوچک دیگر، همه تحت مالکیت و متعلق به «GE» می‌باشند!

News Corp  – با شرکت‌هایی چون:

Fox – Wall street Journal – New York post که به حسب ظاهر، هر کدام یک رسانه و شبکۀ خبری مستقل و بزرگی می‌باشند، اما همگی زیر مجموعه‌های یک کمپانی می‌باشند!

Disney – که در جهان با «والت دیسنی» مشهور است، با شرکت‌های رسانه‌ای تحت پوششی چون:

ABC – ESPN – PIXAR – MIRAMAX – MARVEL STUDIOS و … .

VIACOM – با شرکت‌های تحت پوششی چون:

MTV – NICK JR – BET – CMT – PARMAMOUNT PICTURES

TIME WARNER – با شرکت‌هایی چون:

CNN – HBO – TIME – WARNER BROS

CBS – با شرکت‌های رسانه‌ای چون:

SHOWTIME – SMITHSONIAN CHANNEL – NFL.COM – JEOPARDY – -60MINUTES

* – ظاهر دموکراسی و سر و صداهای رسانه‌ای و تبلیغات گسترده، این گمان را در افکار عمومی متصور می‌کند که حدود 350 میلیون نفر جمعیت امریکا  و هم چنین جمعیت کثیری در جهان، مخاطب صدها یا حتی هزاران شبکه‌ی رسانه‌ای می‌باشند، در حالی که فقط مخاطب شش شرکت رسانه‌ای می‌باشند.

* – چه کسانی می‌دانند که رسانه‌های خبری بزرگی چون: CNN - ABC - MTV - Wall street Journal و ...، همه زیر مجموعه‌های فقط شش شرکت بزرگ می‌باشند؟!

* – اسامی بیان شده، فقط بزرگ‌ترین شرکت‌های رسانه‌ای تحت پوشش هر یک از این شش شرکت می‌باشند، اما اگر وارد سایر شرکت‌های زیر مجموعه در عرصه‌ی کاغذ، چاپ، عکس، پوستر، فیلم، انیمیشن و … شویم، مشاهده خواهیم نمود که تمامی تولید، توزیع و ادارۀ اقلام صوتی، تصویری، چاپی، دیجیتالی و …، در مالکیت و کنترل همین شش شرکت می‌باشند.

هفت نفر یهودی

Gerald Levin – جرالد لوین، مدیر کل مدیر عامل AOL Time Warner؛

Michael Eisner – مایکل آیزنر، رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل شرکت از شرکت والت دیزنی (دیسنی)

Edgar Bronfman, Sr – ادگار بروفمن اس ار (پدر)، رییس هیئت مدیره Seagram Company Ltd

Sumner Redstone – سامنر رِدستون، رییس هیئت مدیره و مدیر عامل شرکت Viacom

Dennis Dammerman – دنیس دامِرمَن، نایب رییس هئیت مدیره General Electric

Peter Chernin – پیتر چرنین، رییس شرکت News Corporation

*- شرکت‌ها ثابت می‌مانند و هر کدام از افراد که به دلیل کهولت، بیماری یا مرگ کنار روند، نفر بعدی از همین مجموعه کار را به دست می‌گیرد و همان سیاست‌های کلان را در دستور کار قرار می‌دهد، تا به سلطۀ رسانه‌ای در جهان، خدشه‌ای وارد نشود؛ چنان که هر رسانۀ خبری مستقل یا مخالفی را حذف می‌کنند؛ هر صفحۀ غیر هم‌سویی در فضای مجازی را حذف می‌کنند، حتی هر عکس یا اسم غیر مطلوب و موافق را سانسور می‌کنند و ... !

مرتبط:

 

مرتبط:

حکومت واحد جهانی - سازمان‌های اداره کنندۀ جهان (فهرست پیوند موضاعات مندرج)

 

 

 

کلمات کلیدی:  حکومت جهانی